O odwadze z dzieckiem

Czy łatwo być dziś dzieckiem? Świat nie jest straszny, lecz warto być odważnym. Odważnym, czyli jakim?

Odwagę - cnotę męstwa, dzielności, Starożytni rozumieli jako umiejętność podejmowania trudnej decyzji w niesprzyjających okolicznościach. Rozumieli ją dwojako:

• zachowanie w obliczu zagrożenia cielesnego, czyli wytrwanie w strachu.

• wytrwanie w stanowisku, swoim zdaniu tzw. odwaga cywilna.

Czy jest i gdzie jest miejsce cnoty męstwa we świecie współczesnego dziecka ?

Dzieci uczą się przez doświadczenie, czerpią z tego, co sami, jako rodzicie, proponujemy im każdego dnia, dokonując własnych wyborów, podejmując decyzje. Przekazujemy to co dla nas jest ważne, czym mają się kierować w życiu. Warto wzmocnić to rozmową. Filozoficzną, angażującą obie strony w dyskusję.

Co jest potrzebne do bycia odważnym? Idąc za najbardziej znanym etykiem polskim Romanem Ingardenem, to:

1. Zaangażowanie w działanie – świadome uczestnictwo

2. Podjęcie decyzji

3. Wyznawanie pewnych zasad, które są ważne i których jestem skłonny bronić

4. Odpowiedzialność za własne postępowanie

5. Swoboda decydowania, czyli nikt mnie nie zmusza do podjęcia decyzji.

6. Centrum decydowania jest w JA,

Odwaga – świadomie podejmuję pewne działania w sprawach, które dla mnie są ważne, i jestem w odpowiedzialny, za to co robię.

Pytania pomocnicze w dyskusji.

Co to jest odwaga, jak ją rozumiem? Kto jest odważny? Dlaczego odważny jest właśnie ten człowiek, zwierzę? Którą z jego cech chciałbyś mieć, kształtować, rozwijać?Dlaczego tę? Co czyni człowieka odważnym? A zwierzę? Kiedy mogę wykazać się odwagą? Czy odwaga jest bezinteresowna? Co zyskuje człowiek odważny?

To tylko kilka pytań, którymi można rozpocząć rozmowę z dzieckiem o odwadze. Znajdź chwilę, usiądź, zastanów się, porozmawiaj, a przekonasz się jak wiele do powiedzenia w temacie odwagi ma Twoje dziecko. Wysłuchaj tego.